ΠΑΙΓΝΙΑ ... ΕΚΛΟΓΩΝ.

Πυρ κατά ριπάς..............από τα ορύγματα της Γουμένισσας.

Χρήστος Σαμαράς, Δάσκαλος.

Φανταστείτε μία τράπουλα. Τα τραπουλόχαρτα, όταν ανοίγεις μια καινούρια τράπουλα είναι όλα μαζί ανά αριθμό. Όλα τα τεσσάρια μαζί, τα τριάρια, τα δεκάρια, οι βαλέδες και πάει λέγοντας. Αν και ανά τετράδα έχουν διαφορετική σημειολογία (μπαστούνια, κούπες κλπ) για να αναγνωρίζονται, είναι ομαδοποιημένα ώστε να εκφράζουν ένα κοινό τόπο : την αριθμητική ομοιότητα μεταξύ τους. Η χρωματική έρχεται δεύτερη. Ο χρήστης όμως, το πρώτο που κάνει όταν πιάνει την τράπουλα, είναι να την ανακατέψει για να μπερδευτούν τα φύλλα μεταξύ τους και να μοιραστούν για να αρχίσει το παιχνίδι, του οποίου αντικειμενικός σκοπός είναι ένας : η νίκη.

Φανταστείτε τις διαφημιστικές κάρτες των υποψηφίων στις επερχόμενες εκλογές ως φύλλα τράπουλας.
Μοιάζουν μεταξύ τους (και κυριολεκτικά!), καθώς προέρχονται από ίδιους χώρους (κοινωνικούς, επαγγελματικούς) αλλά ανήκουν στην ίδια ομάδα αριθμητική ή χρωματική (παράταξη με ή χωρίς κομματική υποστήριξη). Ο στόχος του παίκτη (αρχηγού παράταξης) είναι να ανακατέψει (να ανακαλύψει και να πάρει με το μέρος τους καλύτερους υποψηφίους) και να μοιράσει (να στρώσει το πρόγραμμά του) ώστε να επιτύχει τον αντικειμενικό του σκοπό : τη νίκη (στις εκλογές και ανάληψη του δημαρχιακού θώκου). Τα κρατάει κρυφά από τους άλλους μέχρις ότου να είναι σίγουρος ότι μπορεί να «κατεβάσει» τρίτες (να ανακοινώσει ονόματα).

Ο πολίτης από την άλλη, πρέπει να παρακολουθεί, για να διαπιστώσει ποιος κάνει το καλύτερο παιχνίδι και να «ποντάρει» σ αυτόν (να τον ψηφίσει), γιατί θα του λύσει γρηγορότερα και καλύτερα τα προβλήματά του. Παρατηρεί βέβαια, ότι επτάρια για παράδειγμα (υποψήφιοι με κοινό παρονομαστή κοινωνικό, επαγγελματικό ή άλλο) υπάρχουν αρκετά, αλλά σε διαφορετικά χρώματα (παρατάξεις). Καταλαβαίνει δηλαδή, ότι υπάρχουν υποψήφιοι σε διαφορετικούς συνδυασμούς και  αν βρίσκονταν μαζί, ίσως να ήταν ικανοί να εκτελέσουν καλύτερα τη δύσκολη δουλειά της επίλυσης των καθημερινών του προβλημάτων αλλά και των οραματικών του αναγκών. Πώς όμως να τους βάλει μαζί ο παίκτης (αρχηγός), είναι ένα σκληροτράχηλο ερώτημα και γι αυτό ο πολίτης φτάνει σε επιλογή αρχηγού (παίκτη), ο οποίος έχει κάνει τους καλύτερους συνδυασμούς καρτών (υποψηφίων).

Πολλές φορές βέβαια ο πολίτης μπερδεύεται, καθώς τα διαφορετικά φύλλα (υποψήφιοι) αναμιγνύονται χρωματικά με άλλα που δεν ταιριάζουν (διαφορετικές κομματικές επιρροές) και δυσκολεύουν την τελική εκτίμηση. Γι αυτό ανακατεύοντας τις κάρτες (υποψηφίων) καμιά φορά επιλέγουν ίσως και τυχαία κάποια, βασιζόμενοι στη ροή της τύχης, η οποία είναι και απαραίτητη σε κάθε παιχνίδι (τράπουλας ή και εκλογών). Ή επιλέγουν την μη κάρτα, δηλαδή το λεγόμενο μπαλαντέρ, το οποίο δεν έχει και ανάγκη διαφήμισης και το ψάχνουν όλοι, καθώς πάει με όλα τα φύλλα (οι υποψήφιοι εκείνοι που είναι πολύ δημοφιλείς και φέρνουν πολλούς ψήφους όπου κι αν πάνε). Το παιχνίδι χάνεται όμως αν διαθέτεις μόνο πολλά μπαλαντέρ και όχι συνδυασμούς φύλλων (εργάτες υποψηφίους που κάνουν τη «βρώμικη» δουλειά).  

Μην ξεχνάμε βέβαια και τον άσο στο μανίκι, (ενώ είναι καθαρή απάτη, καθιερώθηκε να θεωρείται ως «έξυπνη» κίνηση), που φέρνει ανατροπή του υφιστάμενου μέχρι εκείνη τη στιγμή αποτελέσματος (τελευταίας στιγμής μεγάλη μετεγγραφή υποψηφίου, υποσχεσιολογία και παροχολογία ακατάσχετου βαθμού). Αρκεί να αποφύγουν τα Ταρώ, τα οποία σηματοδοτούν την καταστροφή (την ολοκληρωτική αποτυχία στις εκλογές λόγω κάποιου «στραβοπατήματος») ή να μην ρίχνουν μόνο πασιέντσα (να τα αφήνουν στην τύχη) για να περνάει η ώρα περιμένοντας την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος (τον «τοκετό» της κάλπης).

Παιχνίδι είναι έτσι κι αλλιώς με τα αναπάντεχα του και συχνά πυκνά με χιτσκοκικό φινάλε όπως όλα τα παιχνίδια τράπουλας μπορούν να είναι, όπως άλλωστε και οι εκλογές με αποτελέσματα –ενίοτε- αλλότρια των αναμενόμενων.

Ή μήπως όχι; Εσείς, πού θα ποντάρετε τελικά; Ή δεν ασχολείστε με «παίγνια» γενικώς;

Πηγή: http://samarasxristos.blogspot.gr